အာဠာရရေသ့၊ ဥဒကရေသ့ တုိ႔အတြက္ စိတ္အၾကံေတြ ျဖစ္ျပီးေနာက္မွာ..ျမတ္ဗုဒၶသည္ တရားဦးေဟာရန္ တရားနာပရိသတ္အတြက္ ေရွ႕တဆင့္တက္ ဆင္ျခင္စဥ္းစားေလေတာ့သည္။ အဘယ္သူသည္ တရားဦးႏွင့္ ထုိက္မည္နည္း။
ပဥၥ၀ဂၢီ (၅)ပါး ပဲ ျဖစ္၏။ ပဥၥ၀ဂၢီ တုိ႔မွာ..
- ၀ပၸ
- ဘဒၵိယ
- မဟာနာမ္
- အႆဇိ
- ေကာ႑ည
..တုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။
ထုိသူတုိ႔မွာ အျခားမဟုတ္။ ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ ပဓာနအက်င့္ အားထုတ္ခဲ့စဥ္ကာလက..ေရပူ ေရခ်မ္း ကမ္းလမ္းျပဳစုခဲ့ေပးေသာ၊ ၀တ္ၾကီး/၀တ္ငယ္ျပဳစုခဲ့ေပးေသာသူမ်ား ျဖစ္၏။ ပဓာနအက်င့္ ဆုိသည္မွာ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကုိ ေခၚဆုိ၏။ ထုိသူတုိ႔၌ ေက်းဇူးရွိ၏။ ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္အား ျပဳစုေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးေပတည္း။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ေက်းဇူးကုိ သိတတ္ရာ၌လည္း အႏႈိင္းမဲ့ျဖစ္၏။
ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္သည္ (၆)ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ထုိ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကုိ က်င့္ခဲ့၏။ ထုိအက်င့္သည္ အတၱကိလမထ အက်င့္ တြင္ အက်ဳံး၀င္၏။ အစြန္းေရာက္ အက်င့္ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ အစြန္းေရာက္မွန္းကုိလည္း ျမတ္ဗုဒၶက..တရားဦး၌ ျပန္လည္ေဟာျပလုိ႔သာ သိရ၏။ တကယ္ေတာ့ ထုိအခ်ိန္က..ေခတ္စားေသာ အက်င့္ျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶသည္ ထုိအက်င့္ကုိ အစြန္းကုန္ အားထုတ္ခဲ့ဖူး၏။ လြန္စြာ ပင္ပန္းဆင္းရဲေစေသာ အက်င့္ျဖစ္၏။ ထုိစဥ္က ပဥၥ၀ဂၢီ (၅)ပါးတုိ႔သည္လည္း အေမွ်ာ္လင့္ၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ၾကျပီး ျမတ္ဗုဒၶအနားမွာပင္ ျပဳစုလ်က္ ရွိေနခဲ့ၾက၏။
ပင္ပန္းၾကီးစြာ က်င့္ရတုိင္း ဘုရားျဖစ္လ်င္ ငါသည္ ဘုရားျဖစ္ထုိက္ျပီ..ငါ့ထက္လည္း အဘယ္သူမွ အပင္ပန္းခံ က်င့္ႏုိင္ၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ျပန္လည္ မွ်တေအာင္ အစာအဟာရ မွီ၀ဲျပီး တရားအားထုတ္လ်င္ ေကာင္းေပစြ ဟု စိတ္အၾကံေပၚျပီးသကာလ..
လုံး၀အစာမစားပဲ ေနရာမွ ျပန္လည္ စားသုံးခဲ့၏။ စားသုံးရသည္ ဆုိသည္မွာလည္း ကုလားပဲ စြပ္ျပဳပ္ရည္ကေလး၊ မပဲ စြပ္ျပဳပ္ကေလး၊ (သုိ႔) ပဲေနာက္ စြပ္ျပဳပ္ရည္ေလးမွ်ပင္ ျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ ျပန္လည္ စားသုံးျခင္းအေပၚ ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔သည္ အထင္လြဲျပီး လက္ေလ်ာ့သြားၾက၏။ ရဟန္းၾကီး ေဂါတမေတာ့ ပဓာနအက်င့္မွ ေလ်ာက်သြားေလျပီ၊ ပစၥည္းေပါမ်ားေအာင္ ဘုန္းၾကီးေအာင္ေတာ့ လုပ္ေနျပီဟု..သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ဘဲ အေ၀းသုိ႔ ထြက္ခြါသြားၾကေတာ့၏။
ယခု…ျမတ္ဗုဒၶ တရားဦးဓမၼစၾကာေဟာမည္ဟု စိတ္ၾကံေသာအခါ သူတုိ႔ ငါးပါး အနားမွာမရွိေပ။ အဘယ္အရပ္သုိ႔ ေရာက္ေနပါသနည္း။ ျမတ္ဗုဒၶ ဒိဗၺိစကၠဳအဘိဥာဏ္ေတာ္ကုိ အသုံးျပဳေတာ္မူျပီး ဆင္ျခင္ေလျပီ။ သူတုိ႔ငါးပါး ဗာရာဏသီျမိဳ႔ ဣသိပတန မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ ေရာက္ရွိေနၾကသည္။ ဣသိပတန ဆုိသည္မွာ..ရေသ့ရဟန္း၊ ဆာဒူး၊ ပရဗုိဇ္တုိ႔ လာေရာက္ အားထုတ္ရာ႒ာနျဖစ္၏။ ေရွးျမတ္ဗုဒၶတုိ႔ တရားဦးေဟာေတာ္မူရာ ႒ာနလည္း ျဖစ္၏။ မိဂဒါ၀ုန္ေတာ ဆုိသည္မွာ သမင္ ဒရယ္ စတဲ့ ေတာေကာင္မ်ားကုိ ေဘးမဲ့ေပးရာေတာျဖစ္၏။ ထုိ ပဥၥ၀ဂၢီ ငါးပါးတုိ႔ ရွိရာအရပ္သုိ႔ ျမတ္ဗုဒၶ ၾကြေတာ္မူရန္ အခ်ိန္တန္ေလျပီ။
ထုိသုိ႔တရားဦးေဟာရန္ ၾကြေတာ္မူရာ၌လည္း ေရွးက သဗၺညဳ ဘုရားတုိင္းသည္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာအရပ္သုိ႔ ေကာင္းကင္ခရီး စ်ာန္ျဖင့္ ၾကြေတာ္မူၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶမွာေတာ့ ေကာင္းကင္ခရီးမွ မၾကြဘဲ ေျခလ်င္ခရီး ျဖင့္ပင္ ၾကြေတာ္မူသည္။ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ ၾကြျခင္းမွာ အေၾကာင္းရွိ၏။ လမ္းခရီးတြင္ ဥပကတကၠဒြန္းနွင့္ ဆုံေတြ႔ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေျခလ်င္ခရီးကုိ အသုံးျပဳေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ သတၱ၀ါတုိ႔တြက္ အက်ဳိးေက်းဇူးမျဖစ္ေစဘဲ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္မည့္ကိစၥ ဘယ္ေသာအခါမွ.. ျမတ္ဗုဒၶတုိ႔ မျပဳလုပ္ေပ။ ေဂါတမျမတ္ဗုဒၶသည္ ဘုရားရွင္အျဖစ္ႏွင့္ အခ်ိန္ကာလ အနည္းဆုံး ေနရေသာ ဘုရားျဖစ္၏။ ဘုရားအျဖစ္ႏွင့္ ၄၅ ႏွစ္သာ ရ၏။ ကာလမွာ တုိေတာင္းလွ၏။ ထုိကာလအတြင္း လုပ္ေဆာင္ရေသာ လုပ္ငန္းမွာေတာ့ မ်ားျပားလွေပ၏။ ေရွးသက္ေတာ္ရွည္ ဘုရားမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမွာ အတူတူပင္ ျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ ျပည့္စုံေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရ၏။ ေခ်ခြ်တ္သင့္ေသာ သတၱ၀ါေ၀ေနယ်ကုိ တစ္ေယာက္/တစ္ပါး မက်န္ေအာင္ ဆင္ျခင္ရ၏..ဆင္ျခင္ျပီးသကာလ ထုိသူတုိ႔ဆီသုိ႔ ပင္ပင္ပန္းပန္းျဖင့္ ၾကြေတာ္မူ၍ တရားေဟာရေသး၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ မနားမေန သတၱ၀ါတုိ႔အား သံသရာခရီးခဲၾကီးမွ ကယ္တင္ေပးေနသည့္ၾကားမွ ခႏၶာကုိယ္ရွိေနေသးသည့္ အတြက္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ကုိယ္တုိင္ ခႏၶာဒုကၡတုိ႔ကုိ ခံစားရေသး၏။ ခဏခဏခံစားရေသာ ခါးေတာ္နာရေသာ ဒုကၡ ႏွင့္ ေခါင္းေတာ္ခဲရေသာ ဒုကၡမ်ားျဖစ္၏။ ၀ဋ္မ်ားပင္ျဖစ္၏။
ယခု ဥရုေ၀ဠေတာမွ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ တရားဦးေဟာရန္ ၾကြေတာ္မူေသာအခါတြင္လည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ပင္ ၾကြေတာ္မူရသည္။ ထုိခရီးမွာလည္း ေ၀း၏။ (၁၈)ယူဇနာ ေ၀းသည္။ မုိင္အားျဖင့္ဆုိလ်င္ (၁၄၂)မုိင္ ေ၀းကြာသည္။
ထုိမွ်ေလာက္ေ၀းကြာေသာ ခရီးကုိ ၾကြေတာ္မူစဥ္ လမ္းခုလတ္တြင္ ဥပက တကၠတြန္းႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့သည္။ ဥက တကၠတြန္းသည္ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ က်င့္ေနၾကေသာ ဂုိဏ္းမွ ျဖစ္၏။ ထုိဂုိဏ္းကုိ ဂ်ိန္းဂုိဏ္းဟုေခၚ၏။ ထုိဂုိဏ္း၏ ဆရာၾကီးမွာ နာဋပုတၱ ျဖစ္သည္။
ထုိ ဥပကတကၠတြန္းသည္ ျမတ္ဗုဒၶကုိ ျမင္ေသာအခါ..
ငါ့ရွင္ၾကည့္ရတာ ဣေျႏၵေတြ တည္ျငိမ္ပါေပတယ္၊ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းလွပါေပတယ္။ အေရအဆင္းကလည္း သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ပါ၏။ အျပစ္ကင္းစင္လွပါေပ၏။
ငါ့ရွင္.. အဘယ္သူ႔ကုိ ရည္ညႊန္းျပီး ရဟန္းျပဳသလဲ၊ သင့္ဆရာ အဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူ႔တရားေတြကုိ သင္ႏွစ္သက္ပါသလဲ ဟု
ေမးေလ၏။
သူေမးေသာ ပုံစံမွာ လူသာမာန္တုိ႔ အတန္းအစား သေဘာထားျပီး သူႏွယ္ငါ့ႏွယ္ျဖင့္ ေမးျမန္းလုိက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။
ထုိအခါ သဗၺညဳျမတ္ဗုဒၶက…ရဲရဲေတာက္ ျပန္လည္ မိန္႔ၾကားေလသည္…
ငါသည္ အလုံးစုံေသာ တရားတုိ႔ကုိ လႊမ္းမုိးစုိးပုိင္ေသာ သူျဖစ္ေပ၏။ အဘယ္သူသည္ ငါ့အေပၚ၌ ဆရာျဖစ္ရပါ့မလဲ။ ရွိရွိသမွ် တရားေတြအေပၚမွာ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ ဆုိတဲ့ လကၡဏာသုံးပါးကုိ အလုိရွိေလသမွ် ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ျဖင့္ သုံးသပ္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့အတြက္ တရားအလုံးစုံအေပၚမွာ ငါသည္ လႊမ္းမုိး စုိးပုိင္နုိင္၏။ အလုံးစုံေသာ တရားတုိ႔ကုိ အရဟတၱဖုိလ္ေပါက္ အသိဥာဏ္ေရာက္ျပီးသူ ျဖစ္၏။ သိျပီးသား ပုိင္ႏုိင္ျပီးသား ျဖစ္ေပ၏။
ငါ့မွာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ ေတြ မျငိကပ္ဘူး။ တြယ္တာတပ္မက္တတ္တဲ့ တဏွာကုိ ဖယ္ရွားျပီးေသာသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တဏွာကုန္ရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ညႊတ္သူ ကုိင္းသူ ျဖစ္၏။
ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ပရမတ္ကုိ ပုိင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္ျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အဘယ္သူကုိ ငါ့ဆရာဟူ၍ ညႊန္ၾကားဖြယ္ရာ ရွိပါလိမ့္မည္နည္း။ ဆရာရယ္လုိ႔ ညႊန္ျပစရာ မရွိပါဘူး။ ေလာကုတၱရာတရားေတြ သိတဲ့ေနရာမွာ ငါ့မွာ့ ဆရာမရွိပါဘူး။ ဆရာရွိဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေလာကုတၱတရားေတြကုိ သိတဲ့ေနရာမွာ ငါနဲ႔တူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ မရွိေပဘူး၊ နတ္ ျဗဟၼာမ်ားနဲ႔တကြ သဗၺေလာကၾကီးတခုလုံးမွာ ငါဘုရားနဲဲ႔ တုျပိဳင္ ယွဥ္ျပိဳင္ ဖုိ႔ရန္ ပုဂၢိဳလ္ရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ငါနဲ႔ ဂုဏ္ရည္တူသူ မရွိေပ။
ယခု ဓမၼစၾကာတရားဦးေဒသနာေဟာဖုိ႔ရန္ ကာသိတုိင္း ဗာရာဏသီျမိဳ႔ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ သြားေပအံ့။
ပညာဥာဏ္မ်က္စိမရွိေသာ အကန္းသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱ၀ါမ်ားအတြက္ အျမိဳက္နိဗၺာန္စည္ၾကီးကုိ ငါဘုရား တီးေပအံ့
ငါ့မွာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ ေတြ မျငိကပ္ဘူး။ တြယ္တာတပ္မက္တတ္တဲ့ တဏွာကုိ ဖယ္ရွားျပီးေသာသူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ တဏွာကုန္ရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ညႊတ္သူ ကုိင္းသူ ျဖစ္၏။
ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ပရမတ္ကုိ ပုိင္းျခားထင္ထင္ သိျမင္ျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ အဘယ္သူကုိ ငါ့ဆရာဟူ၍ ညႊန္ၾကားဖြယ္ရာ ရွိပါလိမ့္မည္နည္း။ ဆရာရယ္လုိ႔ ညႊန္ျပစရာ မရွိပါဘူး။ ေလာကုတၱရာတရားေတြ သိတဲ့ေနရာမွာ ငါ့မွာ့ ဆရာမရွိပါဘူး။ ဆရာရွိဖုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေလာကုတၱတရားေတြကုိ သိတဲ့ေနရာမွာ ငါနဲ႔တူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ မရွိေပဘူး၊ နတ္ ျဗဟၼာမ်ားနဲ႔တကြ သဗၺေလာကၾကီးတခုလုံးမွာ ငါဘုရားနဲဲ႔ တုျပိဳင္ ယွဥ္ျပိဳင္ ဖုိ႔ရန္ ပုဂၢိဳလ္ရယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ငါနဲ႔ ဂုဏ္ရည္တူသူ မရွိေပ။
ယခု ဓမၼစၾကာတရားဦးေဒသနာေဟာဖုိ႔ရန္ ကာသိတုိင္း ဗာရာဏသီျမိဳ႔ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ သြားေပအံ့။
ပညာဥာဏ္မ်က္စိမရွိေသာ အကန္းသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱ၀ါမ်ားအတြက္ အျမိဳက္နိဗၺာန္စည္ၾကီးကုိ ငါဘုရား တီးေပအံ့
ဟု…မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။
ထုိအခါ ဥပကတကၠတြန္းက..မထိတထိျဖင့္ ငါ့ရွင္ေျပာသလုိဆုိလ်င္ အနႏၲဇိန ျဖစ္ထုိက္ပါသေလာ ဟု ေမးျပန္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶက..
ေလာကမွာ ငါကဲ့သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္သာလ်င္ ဇိန အမည္ရေပတယ္။ အာသ၀ကၡဥာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိျပီးျပီ။ ငါ့မွာ မေကာင္းမႈ တရားေတြကုိ ဖယ္ရွားျခင္း၌ အၾကြင္းမဲ့ ေအာင္ျမင္ျပီးျပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဥပက ငါကား ဇိန အမည္ရွိေပတယ္
ဟု..
ရဲရဲေတာက္ ျပန္လည္ မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
ထုိအခါ ဥပကတကၠတြန္းက…ဟုတ္ပါလိမ့္မည္ ငါ့ရွင္ ဟု
မယုံခ်င္ယုံခ်င္ မယုံတ၀က္ ယုံတ၀က္ျဖင့္ ေျပာျပီး ေဘးဖယ္ကာ သြားျမဲ အတုိင္း သူရည္ရြယ္ထားေသာ အရပ္ဆီသုိ႔ သြားခဲ့ေလသည္။
ဥပကတကၠတြန္းကား အလြန္ကံထူးသည္။ ဘုရားရွင္စစ္နဲ႔ ေတြ႕ဆုံခြင့္ရ၏။ သုိ႔ေပမယ့္..သဗၺညဳဘုရားရွင္ ျပန္လည္ မိန္႔ေတာ္မူေသာ စကားေတာ္မ်ားအေပၚ၌ သူသည္ အျပည့္အ၀ မယုံၾကည္နုိင္ေသးဘဲ.. သံသယ ခံေနေသး၏။ သူ၏ ထုိသံသယေၾကာင့္လည္း တရားဦးႏွင့္ လြဲခဲ့ရေလျပီ။ သုိ႔ရာတြင္ သူ၏ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶအေပၚ၌ သဒၶါတရားေလးေတာ့ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေနာင္အခါ သူ ဒုကၡေတြ တသီခ်ည္းရင္ဆုိင္ရေတာ့..ျမတ္ဗုဒၶရွိရာအရပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပီး ရဟန္း၀တ္ခါ အနာဂါမ္ အရိယာၾကီးျဖစ္သြားခဲ့ေပ၏။ ထုိျဖစ္ေပၚလာမည့္ ဥပက၏ အက်ဳိးစီးပြားကုိ ေမ်ာ္ျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶသည္ ေျခလ်င္ခရီးျဖင့္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ ၾကြခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလ၏။
ထုိသုိ႔ ဥပက ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံျပီးေနာက္ ျမတ္ဗုဒၶသည္လည္း အစဥ္သျဖင့္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ ဆက္လက္ ခရီးေဒသစာရီ ၾကြေတာ္မူခဲ့ေလသည္။
(img: ျမတ္ဗုဒၶ ႏွင့္ ဥပကတကၠတြန္း -၊ ျမန္မာက်ဴးပစ္မွ ယူထားပါသည္)
ေအာက္ပါတရားေတာ္နာယူျပီး ေရးသားထားသည္။
ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ အပုိင္း (၃) - မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး
1 comments:
အ၀ိဇၨာဘက္ကိုလည္း မညိ၊ တဏွာဘက္ကုိလည္း မညိ
ေဒါသဘက္ကုိလည္း မေရာက္၊ ေလာဘဘက္ကုိလည္း မေရာက္
ဥေစၦဒဒိ႒ိဘက္ကုိလည္း မျဖစ္၊ သႆတဒိ႒ိဘက္ကုိလည္း မျဖစ္ဘဲ..မွန္ကန္စြာ ဥာဏ္မ်က္စိကုိ ျပဳေစတတ္ေသာ လမ္းစဥ္မွာ…
အလယ္အလတ္ အက်င့္ မဇၥိ်မပဋိပဒါပင္ျဖစ္၏။
ထုိအလယ္အလတ္ က်င့္စဥ္ ဆုိသည္မွာ မဂၢင္(၈)ပါး ပင္ျဖစ္၏။
1. သမၼာဒိ႒ိ = မွန္စြာသိျမင္ျခင္း
2. သမၼာသကၤပၸ = မွန္စြာၾကံျခင္း
3. သမၼာ၀ါစာ = မွန္စြာေျပာဆုိျခင္း
4. သမၼာကမၼႏၲ = မွန္စြာျပဳလုပ္ျခင္း
5. သမၼာအာဇီ၀ = မွန္စြာအသက္ေမြးျခင္း
6. သမၼာ၀ါယာမ = မွန္စြာအားထုတ္ျခင္း
7. သမၼာသတိ = မွန္စြာအမွတ္ရျခင္း
8. သမၼာသမာဓိ = မွန္စြာစူးစုိက္ တည္ၾကည္ျခင္း
ထုိမဂၢင္ (၈)ပါးတုိ႔တြင္ သမၼာဒိ႒ိမဂၢင္တခု တည္းကုိ က်င့္သုံးပါက.မဇၼိ်မပဋိပဒါ ျဖစ္သည္။ သမၼာဒိ႒ိကုိ က်င့္သုံးေနလ်င္ က်န္ေသာ မဂၢင္မ်ား အလုိလုိ တြဲစပ္၍ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ တြဲစပ္မည့္ သကၤပၸသည္..သမၼာသကၤပၸ ျဖစ္လာမည္။ မိစၦာသကၤပၸ မျဖစ္ေတာ့။ ထုိ႔အတူပဲ သမၼာဒိ႒ိနဲ႔ အတူျဖစ္မည့္ ၀ါစာသည္လည္း..သမၼာ၀ါစာပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
အဓိပၸါယ္မွာ..မွန္စြာသိျမင္ျခင္း တခုတည္း က်င့္သုံးလုိက္သည္ႏွင့္..မွန္စြာၾကံျခင္း၊ မွန္စြာေျပာဆုိျခင္း၊ မွန္စြာျပဳလုပ္ျခင္း..စေသာ က်န္မဂၢင္(၇)ပါးတုိ႔မွာ..အျခံအရံအျဖစ္ အလုိလုိ လုိက္ပါလာေတာ့သည္။…ထုိေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက..ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔အား…
သင္ခ်စ္သားတုိ႔ စိတ္အာရုံေတြ မမ်ားၾကနဲ႔..အလုပ္ကိစၥေတြ ေထြျပားမေနေတာ့နဲ႔..
သမၼာဒိ႒ိကုိပဲ ပုိင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ကုိင္ၾကေလာ့..
သင္ခ်စ္သားတုိ႔ ပထမမဂၢင္ သမၼာဒိ႒ိျဖစ္ရင္..က်န္တဲ့မဂၢင္(၇)ပါးလုံးဟာ..ေနာက္ကလုိက္လာသလုိ..အကုန္လုံး စုံလုိ႔ ျပံဳလ်က္..မေခၚပါဘဲ လုိက္လာၾကပါလိမ့္မည္။
အဲဒီအပိုဒ္ကိုကူးခြင္႔ျပုပါ။ လူေတြမွာဘုရားေတာ္နဲ႕အညီမျပုက်င္႕ဘဲ ကိုယ္က်ိဴးအတြက္သာလုပ္ေနျကတာမ်ားလို႕စာေရးခ်င္ပါတယ္။
ေက်းဇူးပါေနာ္။